Peter Nijenhuis interviewed the students that take part in The Cucumber Temple, currently on view at Expoplu, Nijmegen.
Firstly: an introduction and Danni van Amstel about her contribution in the exhibition.
The Cucumber Temple is een tentoonstelling in de Nijmeegse Paraplufabriek van zes studenten van de masteropleiding Fine Art van AKV/St.Joost, geïnspireerd op een gelijknamige tekst van Martijn in ‘t Veld. In de associatieve en ogenschijnlijk van de hak op de tak springende tekst van Martijn in ‘t Veld spelen de kleur groen, meerduidigheid en gedaantewisselingen een hoofdrol. Hoe hebben de zes studenten onder begeleiding van docent en curator Bas van den Hurk in hun bijdrage aan de tentoonstelling de tekst van Martijn in ‘t Veld verbonden met hun eigen onderzoeksvragen?
DANNI VAN AMSTEL: JE KUNT HET SPEL NIET MET IEDEREEN SPELEN
Een masterstudent Fine Art aan Sint Joost dient na ongeveer een half jaar een onderzoeksvraag te schrijven die dienst doet als rode draad tijdens de rest van de tweejarige opleiding. Wat is jouw onderzoeksvraag, of beter gezegd het onderwerp dat je met beeldende middelen onderzoekt?
Ik heb daar een tijd naar gezocht. Voorheen maakte ik werk naar aanleiding van een bestaande plek. Het was, zoals dat heet site specific. Na dat een tijd gedaan te hebben, voelde ik de behoefte om meer op zich staand, zeg maar sculpturaal werk te maken. Wat me bovendien interesseert is hoe ik de beschouwer bij mijn werk kan betrekken en, bij uitbreiding, hoe mensen überhaupt bij ruimte betrokken raken. Dat bracht me erop om mensen te interviewen die aan het verhuizen zijn. Ik vond die mensen via mijn kennissenkring en sociale media. Ik ging met ze mee als ze hun toekomstige woning voor het eerst bekeken. Wat waren hun ideeën en plannen als ze het zo zagen? Ik ben nu bezig om daar een publicatie van te maken. Wat uit de interviews naar voren komt, is dat veel mensen op de nog lege ruimte die ze zullen gaan bewonen hun gewoontes en verlangens projecteren. Die gewoontes en verlangens hebben veelal hun oorsprong in hun eerste ervaringen, het dagelijkse bewonen van een vroeger huis met het gezin waarin ze opgroeiden. Dat is voor mij een belangrijk gegeven. Het ondersteunt wat over het onderwerp van de menselijke ruimtebeleving en de poëzie van die beleving is geschreven door theoretici als Gaston Bachelard en maakt die theoretische benadering ook begrijpelijk en concreet.
Wat heb je voor deze tentoonstelling gemaakt?
Ik heb heel simpel gekozen voor de kleur groen als uitgangspunt en in Nijmegen op straat naar scherven groen glas gezocht. Het glas heb ik gesmolten in een glasoven. Daardoor zijn de scherpe randen van de scherven vloeiend geworden en de onderzijde van de scherven plat. Het smeltproces is evenwel binnen de perken gebleven waardoor aan de bovenzijde de oorspronkelijke vorm nog steeds herkenbaar is. Je kunt nog altijd zien dat een stuk glas bijvoorbeeld afkomstig is van de schroefdraad van een fles.
Het werk en het hele idee spreken me aan, maar het is klein en ligt, als iets onbeduidends bij een putje. Ik stond er zojuist al per ongeluk in toen ik met iemand anders stond te praten. Dat mensen je werk niet zien of vatten, is niet denkbeeldig. Hoe doorbreek je dat?
In hoeverre is er iets te doorbreken? Ik zei al dat ik het me interesseert hoe je de toeschouwer aan kunt spreken en kunt betrekken bij je werk. Ik doe dat onder andere door me te verdiepen in hoe mensen in dagelijkse situatie bij ruimtes betrokken zijn. Dat spel wil ik met mijn werk nadrukkelijk aangaan, maar ik denk dat je dat spel niet met iedereen kunt spelen, hoe jammer dat ook is.
All text and images copyright Peter Nijenhuis. Read the full text here
akv st.joost mfa 